Betty-Boop

Blauwbaard doet het weer voorlopig ( naam stuurautomaat)

vrijdag 19 augustus 2011, positie, 033 gr 53.9 N- 014 gr 27.2 W Nu wind pal van achter, 4 bf. rollerig en 5 kn. Snelheid. Hele avond en nacht op de motor tot vanmorgen rond 0700 uur. Afstand afgelegd laatste etmaal is 130 mijl, erg zuunig! Nadat ik jullie gisteren had gemaild dat de autopilot er ondanks vele handelingen op het moment van schrijven wéér mee stopte, hebben we overlegd wat te doen. Geloof me als ik zeg dat het vooruitzicht op 2 dagen en nachten sturen een mens dingen laat doen die je niet voor mogelijk acht. Ik zag Marianne al staan s, nacht alleen in de kuip om te sturen, mooi NIET dacht ik. Ik kreeg alleen al van de gedachte zoveel adrenaline, dat ik meteen de bakskist leeghaalde en naar de stuur unit ging kijken en zag dat er olie uit liep.


Ik dacht meteen aan de keer op het Skagerak, toen alles vastliep. Kees heeft toen de zaak weer aan de praat gekregen. Dit betekende eveneens dat we al varende op de hand, óók de bakskist achter het stuur moesten leeghalen. Ga daar maar aanstaan, daar zit nl. het Jordan zeeanker in, 120 meter lang en 147 parachuutjes. Ook zit er een enorme zak in met lijnen, maar wat moet, moet! Alles eruit gehaald en in het olie potje gekeken, HELEMAAL VOL! Dan raak ik nogal gauw in verwarring, de hydroliek lekt en het potje is vol, nou jij weer! De bakskist weer ingeladen, terwijl Marianne strak tegen het stuur stond en de deksel tegen haar garagedeur leunde. Toen de andere bakskist weer in en de zaak proberen te ontluchten, er zitten 2 schroefjes en één is de ontluchting. Ik doe het altijd zo…2 nippels, ik denk de rechtse maar pak dan de linkse, omdat mijn eerst gedachte altijd fout is, en wat denk je, nu was ie goed, dus, verkeerde nippel. De rest zal ik jullie besparen, olie opgedaan, schroefje uiteindelijk los, wat met de automaat rotzooien en schroefje weer vast. Automaat aangezet en ja, hij deed het weer, maar niet lang. Bakskist open, alles eruit en weer aan de gang en dit maal 4. Uiteindelijk besloten om maar naar bed te gaan omdat sturen met de hand in het verschiet lag. Na 2 uur door mij met de hand te hebben gestuurd dacht ik, kzal um us efkes op den automaat zetten, en…..toen heeft hij de hele nacht voortreffelijk gewerkt, ongelooflijk. Waarschijnlijk heb ik toch een gevoelige snaar geraakt. We moeten nog zo,n 110 mijl en hopen morgen in de loop van de dag aan te komen.

Simon, ik heb je verhaal gelezen, ik kan me er iets bij voorstellen. Wachten nog steeds op de lange golven, voorlopig slaat alles hier zo,n beetje van links naar rechts met die wind van achter. Het blijkt dat we op de eerste dag wind tot 30 kn. Hebben gehad met golven die daar volgens mij niet bijhoren, die horen meer bij 8-9 bf. Gelukkig hebben we aan dek alles vastgesjord met spanbanden anders had het nu misschien ergens rondgedreven. Ook hebben we samen deze dag geëvalueerd en zijn tot de conclusie gekomen dat als ik b.v. door mijn rug zou gaan, Marianne al het werk zou moeten doen, hetgeen op fysiek vlak bijna niet mogelijk was, al staat ze haar mannetje zeker wel. Stel b.v. dat, zoals in dit geval ook gebeurde , het voorzeil moet worden ingerold onder die omstandigheden ( hij was al gereefd), de reeflijn zit aan de bakboord kant en daar staat het voorzeil óók op de lier, dus moet die lijn naar de andere lier over stuurboord worden geleid over speciaal voor dit doel bestemde blokken. De kracht die je moet hebben om de Yankee binnen te lieren én de schoot te ontlasten is zeeeeer groot en voor mij nog heel zwaar laat staan voor Marianne. Dit verhaal NIET bedoeld als geweeklaag, zeker niet, het word gedaan door honderden zoniet duizenden zeilers paren. Maar achteraf de zaak bespreken kan volgens mij geen kwaad. Wat en hoe kunnen we het de volgende keer beter doen. Wij zijn naar elkaar toe erg bezorgt, daar kunnen en willen we ook niets aan veranderen. Zo mensen, jullie zijn weer op de hoogte, groetjes en tot de volgende mail.