Betty-Boop

WERELDREIS-2011—-2024….SAMENVATTING

Verschillende mensen hebben ons gevraagd waarom we nog geen samenvatting hebben gegeven van onze fantastische WERELDREIS met ons zeiljacht BETTY BOOP, een Hans Christian 41 voet, welke 13 jaar heeft geduurd, en in THAILAND tot een einde is gekomen.

Wij hebben al eens een samenvatting gegeven dachten wij, maar goed, hier komt ie nog een keer.

Na jaren van voorbereiding qua ervaring, (3 keer Colin Archer memorial, 1 keer Noordzee driehoek en in totaal 7 jaar Noorwegen) en Betty Boop gereed maken voor de trip etc. , vertrokken april 2011.

Via Engeland richting Falmouth, en daar helaas moet spoed moeten oversteken naar Brest, Frankrijk i.v.m. overlijden RONALD, broer van Marianne.

Na deze moeilijke periode door de GOLF van biscaye richting LA CURUNA
Langzaam afgezakt naar Portugal, en daar een poos blijven hangen in de ALGARVE, een prachtig gebied.

Hierna de oversteek gemaakt naar Madeira, een moeilijke en zware trip I.v.m. storm (s’nachts), maar gelukkig goed aangekomen.
Mooie wandelingen gemaakt, schitterende omgeving!

Van Madeira richting de Canarisch Eilanden, en in Lanzarote terechtgekomen.
Heel erg veel plezier gehad met andere zeilers vanuit de hele wereld, elke dag wel bij iemand anders aan boord voor eten-drankje en gezang. Op een van de Canadese jachten zat een erg sympathieke opera zangeres, met een stem, niet te geloven!

Na vele reparaties en nieuwe spullen voor de boot te hebben aangeschaft, vertrokken naar de CAPE VERDE, met een paar andere boten die we op de Canarisch eilanden hadden ontmoet.
Aldaar verschillende eilanden bezocht, een prachtige wandeling gemaakt, KERST en NIEUWJAAR gevierd MET JAN en TREES van de SANTANA, en TON en GERRY van de ARGO.

Vervolgens zijn onze wegen gescheiden, ARGO naar Suriname, en SANTANA en Betty Boop naar BRAZILIË, SALVADORE DE BAHIA.
Daar hebben we I.v.m. de seizoenen 6 maanden genoten van de omgeving, EN Carnaval, (linke soep).
Vanaf SdB zijn we naar plaatsen gezeild zoal RECIFE, CABADELA DE JACARE, Joao de PESSOA, NATAL, ALLE IN Brazilië.

Van NATAL naar Frans Guana, waar de enige lanceerbasis van Europa is gelegen, DIE hebben we bezocht, indrukwekkend!

Van daaruit met waarschuwing van de plaatselijke autoriteiten voor PIRATERIJ, vertrokken naar SURINAME, DOMBURG. Daar op de sterk stromende rivier 6 maanden voor anker gelegen.
Hele mooie tijd gehad met HUIB, NETTIE EN JELLE en de Nederlandse vissers, die aldaar hun visbedrijf hebben. Ook met de Oostenrijkse zeilers DAVID EN BELLA.
DAVID is elektricien, daar hebben we een frame laten maken en zonnepanelen aangeschaft, DAVID heeft alles aangesloten.

Na 6 maanden feestvieren, en een keer naar Nederland moeten vliegen I.v.m. gezondheid van mijn moeder (AD), richting de Caribbean.
Aldaar de meeste eilanden bezocht, (eerste was TOBAGO) prachtige duiken gemaakt en gesnorkeld, Marianne haar duik brevet gehaald etc.
De mooiste tijd met andere zeilers in BONARE gehad, elke dag feest, zwemmen duiken BBQen, prachtige onderwater wereld! Scooter gehuurd en het eiland verkent.

Het laatste eiland uit deze serie was ST-MAARTEN, vanwaar we zijn gezeild naar CURAÇAO, erg slome tocht, 2-3 nm per uur, een schildpad was sneller. Wel ALLES gezeild, windvaan besturing deed het zeer goed ondanks de lage ‘snelheid’.

Ook daar zijn we I.v.m. het seizoen zo’n 6 maanden gebleven, hebben veel moeten repareren, nieuwe stuurautomaat en kompas moeten kopen, een een paar weken later was ALLES kapot door blikseminslag, 75000 dollar schade!
Maar gelukkig waren we verzekerd, anders was het gedaan met de reis.

Ook daar hebben we (voor de inslag) nog veel kunnen bezoeken, en zijn uiteindelijk hals over kop vertrokken omdat we anders waarschijnlijk een moord zouden hebben gepleegd. We werden zwaar voor de gek gehouden met de reparaties, de afgesproken tijden, het bestellen van de apparatuur etc etc.

In December van dat jaar zijn we vertrokken richting de DOMINICAANSE REPUBLIEK.
Opnieuw moesten we het onderweg ontgelden vanwege heel slecht weer, onweer en hoge golven en…eentje sloeg het stuurboord raam van de buiskap eruit, en….golfje binnen, oeps!
Besloten om zo goed mogelijk het zoute water te verwijderen, en de rest in de DR te doen.

Na een ruige tocht aangekomen op de DOMINICAANSE REPUBLIEK.
Anker eruit, en bijna gelijk politie/Immigratie aan boord, 4 man sterk…IN BURGER!
Vroegen of ik wapens aan boord had, en liet hun ons seinpistool zien.
Zoals ‘ruige’ mannen meestal zeggen….’de mijne is groter’ en trok een ECHT pistool.

Na een half uur moest ik met de mannen mee, achter op een brommertje, naar het kantoor, Mmmm, hok! Alles afgehandeld en de stad in.

DODGE CITY was er een speelplaats bij, overal zwaar bewapende beveiligers/agenten, en wij werden door een beveiliger met een Shotgun begeleid naar een ATM.
Maar ja, wij voelde ons erg veilig met al die beveiligers, vriendelijk mensen die ons steeds wilde helpen, en inderdaad, geen plaats voor watjes die overal over lopen te zeiken.

Veel gelachen met de scooter taxi’s (heel veel) omdat ze na veel vragen eindelijk door hadden dat we liever liepen, als ze ons riepen, zei ik, NO, WOKKIE WOKKIE.
Dat hoorde we na een paar dagen elke dag als ze ons zagen, prachtig.

Na een maandje of zo weer onderweg, deze keer naar ILLE DE VACE, HAÏTI.
Daar kwam het Nederlandse zeiljacht met Gerard en Lies van de SYLFER aan, die hadden in Aruba gehoord van onze trammelant met de apparatuur, alle stekker vielen eraf etc.
Gerard is ongelooflijk technisch, had stekkers meegenomen en in een paar dagen veel verbeteringen aangebracht.
Veel gezien van het zeer arme eiland, en het e.e.a. Meegemaakt.

Vanuit ILLE DE VACHE naar JAMAICA, ERROL FLYN (de acteur)eiland. Hij heeft hier enige tijd gewoond, maar het huis was in zwaar verval, wel interessant.
PORT ANTONIO als ik het goed heb.

Na een mooie tijd aldaar, koers gezet naar CIENFUEGO, CUBA.
Marianne onderweg weer veel vis gevangen, een mooi tussen eiland aangedaan, en na een paar dagen in CIENFUEGO op een ruime ankerplaats.
Inklaren ging als ik het me goed herinner goed, er was een kleine marina bij en een heel gezellige bar.

Cuba is extreem arm, alles op de bon, allemaal oude Amerikaanse auto’s, maar supervriendelijke mensen. Autorit gemaakt samen met zeilers van Belgische boot, door een plas gereden, allemaal zeiknat binnen, en ons kapot gelachen.

Hier helaas weer naar Nederland moeten vliegen I.v.m. gezondheidsproblemen van mijn moeder.

Elke morgen kwamen er snelle roei kano’s voorbij, volledig bemand met jonge mensen.
Een heel mooie tijd gehad en veel gezien van de stad, die erg verwaarloosd was.

Maar, aan alles komt een einde, op naar de volgende bestemming, RIO DULCE, GUATEMALA.
MAAR, dat haalde we niet, 500+ nm moeten motoren, te weinig brandstof (dachten we) en dus naar het iets dichterbij gelegen HONDURAS gegaan.
Van de weerberichten klopte echt niets, maar ja, ook dat hoort erbij.
Het eiland waar we aankwamen heette ROATAN.
Hier toch maar wat langer gebleven, we waren er toch, getankt (met kannen) boodschappen etc. Mooie omgeving, en ondanks negatieven verhalen, niks bijzonders meegemaakt!

Tijd om afscheid te nemen van ROATAN, en door naar Belize, omdat we er op weg naar GUATEMALA bijna langs kwamen, met zijn prachtige eilanden, kraakhelder water en ‘bespiedende’ eiland bewoners.

Je moet er n.l. Ook inklaren, zoals in elk ander land, maar, daar hadden we voor een paar nachten geen zin in. Er kwam dus wel een bootje naar ons met de mededeling in te klaren in BELIZE CITY de volgende dag!
Dezelfde nacht vertrokken naar de RIO DULCE, BY BY!

Na een paar dagen aangekomen op de ankerplaats voor de ingang van deze prachtige rivier. Je kunt er n.l. Alleen door met het hoogste hoogwater en de JUISTE KOERS!

In DE JUISTE KOERS zat het probleem, VAST!

Na diverse mislukte pogingen om zelf los te komen, aanbod om ons los te trekken (hele vloten die daarvoor klaarliggen) en een paar keer neen…50-70 dollar kosten, toch besloten om aanbod aan te nemen.

Touw boven vanaf masttop naar slepertje, schuin trekken, gas geven, bidden, en ja, LOS!

Weer voor anker, autoriteiten aan boord, etc etc. Naar de kant voor Immigratie en…klaar was Kees.

Toen de rivier af naar het stadje FRONTIERAS, EEN SOORT COWBOY STAD.
Hier hadden we voor 6 maanden een plaatsje in een zeer goedkope marina van een Amerikaan gehuurd, CATAMARAN, I.v.m. orkaan seizoen.
Rivier is behoorlijk lang, en in een woord fantastisch mooi.

Rondom de marina zijn 10 tallen restaurants in de bush bush, veel van Duitsers die daar min of meer zijn gestrand.
Er is een grote moderne werf, RAM MARINA. Wij zijn hier een maand op de kant geweest voor o.a. het OW schip. Grote kwaliteit!

We hebben van daaruit samen met Niels en Margret van de UNWIND een mooie reis gemaakt naar MAYA TEMPELS, en daar een overnachting geboekt.

Ook schitterend shows van verschillende scholen en prachtige uniformen gezien, oplaten van zeer grote vliegers etc. Etc.
We zouden er zo weer terug willen, geweldig mooie tijd.

Na afloop van het orkaan seizoen was het weer tijd om verder te gaan, opnieuw naar ROATAN HONDURAS, omdat we daar toch weer langs kwamen op weg naar Providencia, ik geloof COLOMBIA.
Voordat we PROVIDENCIA binnen liepen, moesten we eerst midden op zee (ondiep) ankeren, een heel aparte ervaring.
Providencia is ook een mooi eiland waar we een scooter hadden gehuurd samen met ander zeilers.

Van daaruit zijn we direct naar PORTOBELLO gezeild, PANAMA. S’ nachts tussen de onverlicht boten naar een redelijk goeie ankerplaats gezocht, en uiteindelijk gevonden.

Vanaf Hier moest Marianne een vliegticket regelen om naar Nederland te vliegen, reden…paspoort.
We hadden een tijd daarvoor contact opgenomen met de ambassade aldaar, die gaven ons te kennen dat we dat in Panama city konden doen…NIET DUS!
Sorry sorry, maar je moet echt naar Nederland toe, sufkutten!

Ik ben in Portobello gebleven, en nadat !Marianne terug was zijn we naar de SAN BLAS eilanden gezeild, een prachtig gebied!

Ik had Marianne beloofd na te denken over de verdere reis, naar de PACIFIC, of langzaam terug. Voor de Pacific moet je door het PANAMA kanaal, voor mijn gevoel een weg zonder terugkeer!

Grenzen verleggen, daar gaat het tenslotte om, niet doen is meestal VEEL spijt van ..had ik maar enz.
Daar houdt ik niet zo van, maar toch, geen flauwe trip, Marianne twijfelde kennelijk geen moment, en ik hakte de knoop (in m’n maag) door, gaan met die banaan.

Maar eerst samen met de UNWIND nog mijn (Ad) 65ste verjaardag gevierd, prachtig, Niels en Mar hadden hun best gedaan.

Toen we alles hadden geregeld om door het kanaal te gaan…opmeten, autobanden, tijd etc. Kwamen we naast de UNWIND te liggen om erdoorheen te gaan, toeval?

Na 2 dagen lagen we op de Pacific geankerd om in te slaan voor een trip naar de LAS PERLAS eilanden, en de lange (5weken) durende trip naar GAMBIER, FRANS POLYNESIË.

WERELDREIS-2011—-2024….SAMENVATTING Deel 2

TWEEDE DEEL….DE PACIFIC!

Toen we helemaal volgetankt waren, de kasten gevuld met eten, drinken etc.etc. Gooide we de trossen los om de PACIFIC op te zeilen, eerst naar de LAS PERLAS eilanden, waar we een kleine week hadden doorgebracht, en toen de lange reis naar GAMBIER.

Op de weerberichten hadden we gezien dat de wind naar GAMBIER een iets betere hoek had, en de GALAPAGOS eilanden wilde we vermijden om de idiote regels en hoge prijzen.

We hebben er 5 weken over gedaan, sloom als een slak werden we voortgedreven, veel te weinig wind, wel een heel rustige reis, niet te geloven!
Bij aankomst zat de waterlijn vol met eenden mosselen , vol betekend dat er van het OW schip niks meer te zien was, ook niet bevordelijk voor de snelheid.

Gambier ligt als ik het me goed herinner ZW van de Marquizen eilanden.
Mooi eiland, Frans stokbrood en veel fruit.

Van daar naar FAKARAVA gevaren, maar daar zeer korte tijd doorgebracht I.v.m. kapotte accu’s. FAKARAVA is een prachtig eiland om te duiken, snorkelen, helaas!

Zo snel mogelijk naar TAHITI, PAPEETE gezeild, om daar nieuwe accu’s te kopen.
PAPEETE is mooi, nieuwe jachthaven en veel te koop op boot gebied. Dus al snel nieuwe accu’s en extra zonnepaneel aangeschaft.

Van daaruit naar MOOREA gegaan en op een prachtige plaats geankerd.
FRANS GEBIED, dus stokbrood en een heel scala aan voedsel wat we al een hele tijd miste. Prachtig gebied!

Van MOOREA noord naar HUAHINE-TAHAA EN BORA BORA.
Vertrek van BORA BORA naar het unieke SUVAROV, een klein eiland met een beste reputatie. Hier is een zeiler blijven hangen, heeft er een boek geschreven, wat hutjes opgericht, en blijven wonen.
Het hele verhaal ken ik niet, dus laat ik het hierbij.

Marianne heeft hier tussen de BLACKTIP HAAIEN gezwommen, en heel veel andere soorten, ze vond het prachtig.

Bij vertrek heeft ze ook nog een paar mooie vissen gevangen.
Je moest hier extreem goed opletten voor het ondiepe koraal, we zouden niet de eerste zijn die hier zijn gestrand.

Van SUVAROV naar SAMOA, waar we bijna elke morgen werden getrakteerd op een muziek parade van de POLITIE.
Diverse workshops van matten maken, eten koken en prachtige lokale dansen.
Marianne heeft aan een van die activiteiten deelgenomen.

Na een prachtige tijd wederom anker op en naar TONGA, NEIAFU.
Daar werden we hartelijk ontvangen door de eiland bewoners, uitgenodigd om naar de kerk te gaan, JA ECHT, en een paar dagen later met z’n alle (bewoners en zeilers) bij het strand te komen eten. Er was een varkentje geroosterd allemaal heel smakelijk en gezellig.

We hadden nog enkele eilanden meer aangedaan zoals TONGATAPU of zo iets, overal ongekende vriendelijkheid en gezelligheid.

Vandaar de (voor ons) beladen tocht naar het MINERVA REEF), waar we volledig omringt door koraal redelijk beschut lagen.
Hier weer en getijde afgewacht, hier hebben vele zeilers heel erg lang moeten wachten op fatsoenlijk weer om dit rif te verlaten, wij hadden meer geluk!

Betty Boop had wel iemand gecontacteerd uit New Zeeland, (een weer goeroe die erg bekend was), en die ons zou begeleiden naar NZ OPUA om precies te zijn.
De trip daar naartoe is meestal een erg moeilijk v.w.b. Het weer.

Elke dag contact gehad, soms flink moeten uitwijken, maar veilig aangekomen, nooit meer dan 30 knopen wind gehad.

Inklaren daar is zeer strikt….OW schip moet schoon zijn, geen eten dat niet is toegestaan, 4 man aan boord om te controleren + drugs Hond etc.

Onderweg naar NZ, zeg maar een 50-60 nm daarvoor, hadden we zo iets van, als we nu de motor uitzetten, krijgen we die niet meer aan de gang, en ja..toen we aankwamen, hoefde we die niet meer uit te zetten, hij stopte vanzelf, we kregen de motor daarna NIET meer aan de gang, later weggesleept naar werkplaats, grrrr!
De verdere voortgang zal ik jullie besparen.

6 maanden in NZ gingen veel te vlug voorbij, mooie autotocht gemaakt met Duitse solo zeiler, prachtig geankerd bij de BAY OFF ISLANDS, PASPOORT laten vernieuwen in AUCKLAND, etc etc.
Hier zouden we langer willen blijven, maar dat kon helaas niet.

Alles weer klaargemaakt, goed ingeslagen, weergoeroe ingeschakeld etc.
We waren een van de eerste die begin mei vertrokken, en konden een pittige tocht verwachten.

Het doel was NEW CALEDONIA, een Frans gebied!
Een pittige tocht was het geworden, constant binnen gezeten terwijl de windvaan besturing z’n werk deed, en hoe!
Alleen om het half uur naar buiten om te kijken of er geen andere schepen in de buurt zaten, en vlug weer naar binnen.
We hebben lijnen die zijn verbonden met de windvaan, (Hydrovane), die lopen naar de kajuit ingang.
Dus alle keer als we onze kop naar buiten staken, OOK even de koers checken.

Wind kwam schuin van achter, en we gingen hard, meeste wind volgens de meter 56 knopen, ik krijg kippenvel als ik (Ad) er weer aan denk ????.

Gelukkig veilig aangekomen, constant met 2 reven in het grootzeil en klein stukje yankee (voorzeil bij kotter getuigt).

NEW CALEDONIA is speciaal, mooie ankerplaats, goeie supermarkten, maar…FRANS!
Tijdje gelegen, e.e.a. Bekeken, en weer naar de volgende stop, VANUATU.

VANUATU is een mooie bestemming, mooi geankerd (of mooring?) een paar weken rondgezworven en ons weer georiënteerd op de volgende bestemming, we moesten n.l. Een nieuwe dynamo hebben.

LUGANVILLE, VANUATU.

Hier hadden we via een andere zeiler van de GAYA een adres gekregen van een techneut. Hier hadden we contact mee gemaakt, dynamo besteld etc etc.
Na een paar weken geïnstalleerd, 50 amp naar 100 amp.
Kon net met 1 riem, geweldige verbetering, accu’s sneller vol in kortere tijd.

Van LUGANVILLE door naar de SOLOMON eilanden, dit bleek een hoogtepunt te zijn!
In HONIARA ingeklaard.
De Solomon eilanden zijn een eilandengroep in het westelijk deel van de grote of stille oceaan, ten oosten van Nieuw-Guinea.

Tussen HONIARA en NG liggen ontelbare eilanden, waarvan wij er diverse hebben aangedaan.

Op een van die eilanden kwamen we aan, gooide het anker uit, en werden vrijwel meteen bezocht door scholieren, die ons uitnodigde om hun school te bezoeken.
Wij hebben daar samen op verzoek van de leerkrachten aan een volle klas uitleg gegeven over onze reis, met een grote wereldkaart in handen. We konden niet meer ‘kapot’ daar, leerlingen die daar dus maanden op het eiland blijven om te studeren, een geweldige ervaring, onvergetelijk!

Op een ander eiland ontmoeten we een 7 tal jongelui van tussen 17-20 jaar, die uitgezonden zouden worden naar de Filipijnen, om daar het Katholieke geloof te ‘ondersteunen’. We hebben heerlijk samen gegeten in een klein ‘restaurantje’.

Op een ander eiland MUNDA, werden we begroet door kinderen in kano’s, die ons welkom heette. Na een half uur op en neer varen met die kano’s, lag de kuip letterlijk vol bloemen, en zei een van de meisjes tegen Marianne…’ik ben zo blij dat je mijn vriendin bent’.

We hadden in NZ tweedehands kleren, leesbrillen, tijdschriften, lipstick etc etc. Gekocht, om die daar te ruilen, het was een succes!

PRACHTIGE TIJD, EN HET HOOGTEPUNT VAN ONZE REIS TOT TOEN TOE.

NOG EEN MAANDJE OF 6 in totaal daar rondgezworven, en genoten, ondanks al die horrorverhalen van andere zeilers, bangeriken, die andere proberen gek te maken, zijn er meestal ZELF niet geweest, en hebben het alleen maar van andere gehoord, van andere….die er OOK NIET zijn geweest.

We hebben ons gedurende de hele reis NOOIT door andere laten beïnvloeden, ZELF ZIEN IS ZELF OORDELEN!
Alleen prachtige mensen ontmoet!

Vanuit de SOLOMONS naar PAPUA NEW GUINEA, RABAUL!

In Rabaul ingeklaard, makkelijk en erg welkom. Hier ook weer een eiland tour gemaakt, en alleen maar vriendelijke en behulpzame mensen ontmoet.
We zochten een bepaalde winkel voor accu’s, en vroegen bij een bedrijf de weg.
We werden samen naar het kantoor van de eigenaar gebracht, die even later verscheen.
Hij heette ons hartelijk welkom in RABAUL, en stak hier een heel verhaal over af, prachtig om zo te worden ontvangen.

Van Rabaul naar KAVIENG, PNG.

Daar op mooie spot geankerd, naar het resort met de dingy, en daar lekker gegeten.

Na een weekje of zo klaargemaakt om te vertrekken naar VANIMO, waar we moesten uitklaren voor PnG, een hele trip met weinig of geen wind.
VANIMO staat NIET bekend als veilig, maar ja, we moesten wel uitklaren.
Zeilers commentaar was….uitklaren en zo snel mogelijk wegwezen, diefstal-moord en doodslag.

Wij zijn er 10 dagen gebleven, toen we de eerste keer met de dingy de ‘verkeerde’ kant uit gingen, hoorde we gefluit. Dit waren beveiligers van een klein complex.
Ze adviseerde ons de dingy bij hun te leggen, ze zouden er op passen…en DAT deden ze! Als we weg waren en het begon te regenen, schepte ze ons bootje leeg.
Als wij terugkwamen, brachten we elke dag drinken mee voor hun.

Toen we op de markt kwamen en moesten uitklaren, hield een vrouw een busje aan, helemaal vol, en vroeg de chauffeur om ons naar Immigratie te brengen.
Ik ga een heel andere richting op antwoorden de chauffeur, toen vroeg de vrouw aan de mensen inde bus….’vinden jullie het erg om een detour te maken’, antwoord was NEEN! Iedereen schoof op, en we konden er net bij (eigenlijk net NIET), ha.

HIER werden we niet voor gewaarschuwd, voor deze vriendelijkheid en behulpzame mensen. We hebben de bewakers onze laatste centen gegeven, en daar waren ze zeer blij mee.

Tis maar hoe je er zelf tegenover staat, zelf vriendelijk bent en niet ARROGANT omdat je denkt beter te zijn dan deze mensen, we hebben er van genoten!

De volgende halte waren een eilanden groep, NINIGO ISLANDS.

Deze eilanden groep kunnen we ook VOOR VANIMO hebben bezocht, dat ben ik even kwijt, een eind west van PnG. (Micronesië?)

Tussen oud koraal geankerd, de kant op, en gelijk een paar kokosnoten gekregen.
Heel het dorpje liep uit, lachende kinderen, kortom…WELCOM!

We hebben daar ook weer aan ruilhandel gedaan, mijn speargun afgegeven, kleren etc etc.
Hier komen nagenoeg geen mensen langs, soms een solo zeiler begrepen we.
We zijn er een weekje gebleven.

Hierna was de eerste stop JAYAPURA, INDONESIË.

Een verhaal apart, er zijn heel weinig zeilers die hier kennelijk komen en inklaren.
Eigenlijk moet de CUSTOMS 3 maanden geven, Marianne vroeg er 6 en kreeg ze, ongelooflijk.
Immigratie bestond alleen uit een groot kantoor vol met vrouwen, vriendelijk, snel en efficiënt, en…alles zat of stond te zingen, ongelooflijk.

Later zou blijken dat dit een uitzondering was, de rest van de Indonesië officials elders, was bureaucratisch, onvriendelijk, corrupt .

Jayapura is een grote stad, overal hoorde we…Mister Mister, zwaaiende schooljeugd etc.
Zelfs de politie was uitermate behulpzaam, we zijn samen met een paar agenten in een wagen gestapt met lege kannen voor diesel, we konden n.l. Geen diesel krijgen met kannen aan de pomp….verboden!

Naar bepaald punt gereden, politie bestelde een tankwagen, alle kannen vol, en terug.
Je moet het meemaken anders geloof je het niet, schitterend.
We zijn er zelfs uitgenodigd op een bruiloft, we werden bijna binnengetrokken!

Daarna veranderd bijna alles v.w.b. Autoriteiten.

In Manokwari vroegen ze geld, ik vroeg zijn naam, en toen begon het gedonder…de rest bespaar ik jullie.
Van daaruit naar SORONG, RAYA AMPATH, AMBON.

In AMBON kwamen we noodgedwongen s’nachts aan, vermoeid!
We lieten het anker zakken, maar dat hield niet (BRUCE 50 kg).
Na nog een poging of 10, hadden we er schoon genoeg van, wederom anker naar beneden, 50 meter ketting er bovenop, en SLAPEN!

Iedereen gooit z’n afval in zee, misschien wel 5 meter rotzooi en plastic etc.

De volgende dag onder de vrij nieuwe brug door, en voorbij een politie station geankerd voor een restaurant, DUA TIKAN.
We hebben daar dagen lekker gegeten, zijn met busjes naar de stad geweest, heb ruzie gehad met een agressieve soldaat, omdat ik te dichtbij kwam, maar de mensen zijn ook daar ongelooflijk vriendelijk, kinderen pakken je hand, en drukken die tegen hun voorhoofd, RESPECT, daar hoef je hier (EUROPA) niet mee aan te komen.

Wel veel (te veel) agressieve militairen…overal!

Na een zeer mooie tijd weer verder helaas, richting BALI.
Maar onderweg daar naartoe, ook de KOMODO’s bezocht, met een parkwachter tussen de gevaarlijke komodo beesten door, ze spuiten hun slachtoffers in met gif na een beet, volgen ze dan soms dagenlang, en vreten ze dan op….jammie!
Nog diverse prachtige eiland bezocht voordat we in BALI aankwamen.

Daar diverse trips gemaakt met ‘Jimmy Hendriks’, zo noemde hij zichzelf, pentjak Silat demonstratie door kinderen bijgewoond etc.etc.

Heerlijk gegeten, een farm bezocht met jonge schildpadden, prachtige reis door de rijstvelden gemaakt met Jimmy, kortom…een geweldige tijd gehad.

Via heel veel mooie eilanden richting SINGAPORE gezeild, s’nacht bijna aanvaringen gehad met visser/sleepboten, kortom SPANNEND!

In BANTANG uitgeklaard, parallel gevaren met de drukste vaarweg van de wereld (zeggen ze), en overgestoken tussen de grote schepen naar MALEISIË, Johor Baru.

Hier zijn we in een marina gedoken, hebben daar een paar weken gelegen met andere zeilers, zijn met een bus naar KUALA LUMPUR geweest etc.

Via de MALAKKA STREET richting PANKOR.

In PANKOR hebben we lange tijd gelegen i.v.m. broodnodige onderhoud, veel onderhoud! Geen straf overigens, uitermate goede service, vriendelijke staf, regelmatig BBQen , georganiseerd door de marina, JAMES KOO.

Van PANGKOR naar LANGKAWI, waar we ook een mooie tijd hebben gehad.
In Februari 2020 naar SATUN THAILAND, en TOEN GING HET MIS…CORONA!
Na diverse weken op de werf in Satun voor wederom veel werk, gingen we weer het water in met bestemming KRABI.

Maar onderweg brak de CORONA pleuris uit en zonder dit te weten werd alles stilgelegd, werd ons de toegang naar KRABI geweigerd, en moesten we hals over kop terug naar SATUN.

We hebben daar weer ingeklaard, zijn door een heel team van z.g. Dokteren besnuffeld, en hebben een paar maanden bij het dichtbij gelegen TARUTAO GELEGEN.

We konden niks en mochten niks. Elke week de rivier op, en daar ergens voor anker, met de bijboot naar de werf, auto huren en boodschappen doen, OOK voor andere boot, die daar min of meer buiten zijn schuld illegaal lag, vreselijke situatie voor hun.

We kennen elke vierkante centimeter van het eiland, met heel veel diersoorten, prachtig eiland overigens.

Toen we uiteindelijk na een lange periode in PHUKET terechtkwamen, en via het consulaat aldaar geholpen werden met ondersteuningen, brieven van de ambassade in Bangkok etc. En de overweldigende steun van de CONSUL, konden we steeds ons verblijf verlengen.

Op een gegeven moment zag het eruit of er geen einde aan zou komen, betwijfelde we dat we mochten blijven, en namen een agent in de hand voor een retirement visa.

Na veel vijven en zessen is dat uiteindelijk gelukt, ‘koste wel wat, maar dan heb je ook iets’, namelijk zekerheid.
Alles bij elkaar zijn we zo’n 5 jaar in Thailand geweest, voor Corona waren we er al een paar keer geweest.

In die tijd hadden Marianne en ik ook al diverse keren gediscussieerd over…wat te doen als, de enorme hoge kosten van onderhoud, b.v. De laatste keer met vernieuwing boegspriet, bijna 10000€.

Om een lang verhaal kort te houden, we besloten om Betty Boop te koop te zetten, veel vertrouwen hadden we er niet in, Thailand-Maleisië zijn meer landen voor catamarans.
Ook wilde we niet onder de vraagprijs gaan zitten, WE MOESTEN DE BOOT NIET VERKOPEN!

Na 3 maanden melde zich een Amerikaan uit de Filipijnen, kwam overgevlogen, boot uit het water, proefvaren etc.etc.
Hij was er dol op, en betaalde de vraagprijs.

In maart 2024 was de overdracht, hebben we tickets gekocht voor SPANJE, en wonen nu in een appartement in BENIJOFAR, Alicante.

ZO, dat was ONS verhaal, Marianne is een ECHTE zeiler gebleken, en ik…zal maar zeggen dat ik iets heb bijgeleerd, al is het alleen maar MENSENKENNIS.


ONZE MEER DAN GROTE DANK GAAT UIT NAAR DE VOLGENDE PERSONEN, ZONDER WIENS HULP ONZE REIS NIET MOGELIJK WAS GEWEEST;

Mijn allerbeste vriend en helaas te vroeg overleden AD van SCHILT

Mijn broer JAN en zijn vrouw Wil

De Broer van Marianne, RONALD, die ons de watermaker heeft geschonken en helaas VEEL te vroeg is overleden.

We willen alle mensen die ons hebben gevolgd en gesteund hartelijk bedanken